Page 9 - Îbrahîmê Xaşxaşe

“Qedîmî xo eştî bî pêşê ma,
lê çi hêf ke ma qerqeşunan ra nêşevekna o “
Vanê û bêbextîya xo sebeb ra zirçêne û zirçêne.

Dîksilêmanî ke pers kêna, amo pêser û naleno,
pepug kî kewto kuncikê û ma rê waneno.
Ne çuçikî bi eşq vîçnenê, ne kî qazqulingî û zerancî qaqnenê.
Lulikê adirî kî bîyê lal û kilama nêvane êdî,
çimke ê kî gunekar ê, ê kî neyar ê..!

Kulanê mi, ker gurewto qefsingê mi de
kambaxan ke ziqitna bêwaxt,
huyayişê Qedîmî yo gulin êno mi vîrî,
tinazê ê êna mi vîrî.
“Ti şahada Dala Zerî, Îbê mi xebetîno bêzerî,
xebat to ra nêno suslîyê mi,
ti hona lajê daka domanê vizerî...” vatêne mi ra.

Hêya, hêya.
Ê lex û luqê ma, axê ma,
xem û xeyalê ma pêro kî bî şanikî.
Axx to bîrîna mina gêje, derdo bêderman,
û dejê mino hovî,
ma şima heyanî çi taw mi nîya koçenê ha..!

Ey axwa Çirî, Çilkanîya Sipîye, Girê Boxa!
Hênî bêveng mevinderê, ju kilame bilornê mi rê,
wa boya Qedîmî bêro ci ra, ma se beno.

Bîrîna mi,
morê zemanê bêbextî ya, gonî bel dana minitkî,
“Ne tixtorî fam kenê cira, ne kî dewrêşî aqil benê ser”.